De naam van het label zegt het al, dit is vette tenorsax muziek in de stijl van sax giganten als Willis Jackson, Gene Ammons, Eddie Chamblee, Illinois Jacquet en ook R&B blazers als Big Jay McNeely. De muziek van deze voorlopers van de R&R behoren tot mijn secret pleasures, ik kan de rij namen flink aanvullen bij een overzicht van mijn platenkast. Dat is dan ook een van de redenen dat ik graag deze cd recenseer. Swang Thang was mij tot voor kort volkomen onbekend, dus ook de namen van Hoeks en De Vries, maar ik ben blij dat ik dit album in positieve zin kan aanbevelen aan mede liefhebbers van dit genre of anderen kan interesseren. Hard blowers waren jarenlang de smaakmakers in de jazz, vooral in de big bands van Count Basie en Duke Ellington waren Illinois Jacquet en Ben Webster de grote namen, tegelijkertijd waren daar de R&B Bands van Wild Bill Moore, Paul Williams en Hal Singer. Dat zorgde voor een specifieke en in mijn oren smaakvolle muziek die inmiddels min of meer teloor is gegaan, daarom vind ik het super dat behalve The Preacher Men met hun revival van de tenor-orgel jazz en ook Swang Thang deze muziek weer in het volle daglicht zetten;

De bezetting van de groep luidt Olaf Hoeks en Ruud de Vries op tenorsax, Nick van den Bos op piano, Hans Ruigrok op basgitaar en Maarten Kruiswijk op drums. Het album begint met “Blues for Willis”, natuurlijk een eerbetoon aan saxofonist Willis Jackson geschreven door Ruud de Vries. Het nummer heeft een enorme drive, opvallend is dat de chorussen door beide tenoren worden gespeeld hetgeen zorgt voor een indrukwekkend geluid, aanstekelijke muziek en dat gaat 13 nummers zo door. “Black Foot” is vooral bekend door Jean Baptiste Illinois Jacquet, in de hoestekst wordt het toegeschreven aan Russell Jacquet, trompettist en de oudere broer van Illinois, ik geloof het graag, het is in ieder geval een superieure swinger met een glansrol voor slagwerker Maarten Kruiswijk en pianist Nick van den Bos. Met “Lean Baby” van trompettist/arrangeur Billy May komen we in rustiger vaarwater, een relaxt medium tempo en natuurlijk soepel blaaswerk van Olaf en Ruud. “That’s All” van Bob Haymes en Alan Brandt (tekst) uit 1952 is een echte ballad waar de beide blazers mij sterk doen denken aan “Ome Ben” oftewel Ben Webster die ik vaak heb gehoord tijdens zijn verblijf in Nederland.

“Glockamorro (Sax Edition)“ nam Ruud de Vries eerder op met Jacqueline Bieze in een romantisch filmpje (check it out), vandaar nu de toevoeging Sax Edition. Een beetje vreemde eend in de bijt met zijn Zuid- Amerikaanse roots, zwoel en sexy met een catchy ritme. Een bewijs dat het niet altijd vol gas moet gaan voor dit gezelschap, dat is ook te horen in het relaxte “Sahara” van Olaf Hoeks met een geslaagde gastrol voor gitarist Walther de Graaff, heerlijke muziek om bij weg te dromen. Met “Say forward I’ll march” van Jay McShann zijn we weer terug in de R&B van weleer, in het origineel hoorden we de saxofoons van Julian Dash en Buddy Tate, wie kent ze nog, terecht dat ze hier uit de vergetelheid worden gehaald. Ik raad iedere liefhebber van jazz en Rhythm & Blues aan om eens te luisteren naar dit fijne album van Swang Thang. Het album wordt afgesloten met een knaller uit New Orleans van Alvin Red Tyler en Allen Toussaint, meer lowdown dan het originele singletje (ja, ik ken het) maar daarom misschien nog sterker met de prima bijdrage van Nick op piano. Ga luisteren en geniet !

Jan van Leersum.